Animacja poklatkowa 

(ang. Stop motion) – animacja stworzona na podstawie klatek będących zdjęciami.

Animator do zrobienia każdej klatki przekształca nieznacznie obiekty - zmienia położenie względem nieruchomego tła lub innych animowanych obiektów (obiektem może być dowolny kształt linearny, płaski, albo przestrzenny). Po połączeniu klatek animowane obiekty wyświetlane w formie filmu sprawiają wrażenie ruchu. Jednym z prekursorów animacji, który przyczynił się do rozwoju techniki poklatkowej, jest Leon Gaumont (1864-1946), który w roku 1900 uzyskał francuski patent na animację poklatkową.

         Poklatkowa technika realizacji to metoda rejestracji obrazu wykorzystywana głównie w klasycznym filmie animowanym oraz w filmach naukowych (za jej pomocą rejestruje się np. wzrost roślin, ruch ciał niebieskich, zmiany zachodzące w organizmie; proces, który rzeczywistości trwa kilka dni lub tygodni, zostaje skrócony do kilkudziesięciu sekund).

Jak można wykorzystać animację poklatkową w edukacji włączającej?

       Zajęcia z animacji poklatkowej mogą być dobrą formą terapii dla dzieci niepełnosprawnych oraz pełnosprawnych. Można wprowadzić zajęcia tego typu do każdego typu szkół, zarówno ogólnodostępnych, integracyjnych jak i specjalnych.

Zajęcia z animacji nie tylko umożliwiają integrację społeczną dzieci niepełnosprawnych z pełnosprawnymi (dzieci mogą pracować przy wspólnym projekcie). Posiadają również moc terapeutyczną. Sprawiają radość oraz zapewniają rozrywkę. Dzieci mogą nauczyć się nowej formy ekspresji, która może być źródłem wspaniałej zabawy oraz być inspiracją do ciekawych prac i projektów. 

      Tu nie ma pojęcia gorszy, lepszy. Każda praca i trud w nią włożony pozostawia unikalny 

efekt. Po zakończeniu tego typu zajęć oraz pracy nad projektem można zorganizować konkurs 

na najciekawsze pomysły. Dodatkowe wyróżnienie może być źródłem radości, zadowolenia 

oraz docenienia samego siebie i współtwórców projektu. Innymi słowy animacja poklatkowa 

to radości.

Anna Kalinowska, Ksenia Mróz, Joanna Wójcik, Magdalena Kuć